اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

بخال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

بلاغ عاشقان ای دوست کام دل ما باشد

نہ آن کہ چون زاہد ریا کار خود بینی و تقوا را

ز زندان غم برون آرد بہ اعجاز جمال زلیخا را

اگر دشنام بخت و عتاب روزگار آید

چو باران رحمت حق بر آن صحرای بی آب آرا را

کہ کس نگشود و نگشاید بہ حکمت این معما را

غزل گفتن بہ شعر تو نیاید ای حافظ

بیا کہ بر سر منبر بگویند خطبہ را